Nathalie Rey: Sugeen uda

Nathalie Rey (Paris, 1976) artista frantziarra Hospitalet de Llobregateko Arranz-Bravo Fundazioan lehorreratu da L'été des serpents erakusketarekin. Ibilbide artistiko zabala izan arren —Berlin edo Istanbulen egonaldiak eta Bartzelonako galerien eszenan presentzia nabarmena izan duen arren (Alalimón edo Artfutura galeriak)— Hospitaleten duen bakarkako lehen erakusketa da.

Harekin batera abentura honetan Jordi Garrido (Bartzelona, 1991) arte historialaria dago, komisariotza-zeregin hutsez haratago, artistaren alter ego moduko bat bilakatzeko jokoa onartu baitu —bere hitzen bidez—. Reyren lana funtsean performatiboa eta argi eta garbi probokatzailea da —bere webgunera jo besterik ez duzu egin behar arma bat guri apuntatzeko—, eta bere beharretara egokitzen dituen hainbat hizkuntza eta euskarri uztartzen ditu. Emaitzak errugabetasun eta krudelkeriaren nahasketa bihurtzen dira, ikuslea erasotzen duena, zuzenean eta zalantzarik gabe, ingurunearekin eta bere buruarekin aurre egiteko. Erakusketa honetarako Garridoren proposamena artistaren azken lanak aurkeztea eta, aldi berean, apur bat harago joatea izan zen: Reyk praktika artistikoarekin lotuta duen bizi-esperientziak pisu zehatza izan dezan erakusketaren barruan.

[fitxategia3f4a8]

Eta bizitza-esperientziaz hitz egiten badugu, ezinbestekoa da bere eragin handienetako batzuk modu agerian edo ageriko batean azaleratzea. Hori dela eta, Niki de Saint Phalle (1930 – 2002) artista frantziarra —Reyrengan eragin handia— agertzen da erakusketa honetan. Premisa horiekin, artistaren biografia berri bat azaltzen da —sormenetik gertuago errealitatetik baino— desioa hari komun gisa duten instalazio batzuen bitartez. Desio horrek zerikusi handia du artistak arteari buruz duen ikuskerarekin, introspekzioa, kritika soziala eta narrazioaren uztarketa gisa defini genezakeen esanahi-geruza anitz sortzearen bila eta aktibismotik edo salaketa esplizitutik haratago doan konplexutasuna. Reyk uste du arteak ez diela erantzun sinple edo linealak eman behar arazo sozial handiei, irakurketa eta interpretazio anitz egiteko aukera eman behar duela baizik. Nahi hori islatzen da erakusketa honetan, non hainbat elementu uztartzen diren —historiaren, literaturaren edo politikaren erreferentziak—, publikoaren itxaropenak zalantzan jartzen dituzten narrazioak eraikitzeko.

[fitxategia7df4f]