Irratiko emakumeak

Atzo, Teatre de Salt-ek Sergi Belbelek zuzendu eta Bitò -k ekoitzitako Cristina Clementeren testuaren estreinaldia egin zuen 'Women of Radio'. Antzerkigileak eta zuzendariak, beste batzuetan elkarlanean aritu diren arren, proiektu bateratu bati ekiten dioten lehen aldia da, minbiziari buruz taburik gabe, frankotasunez, umorez eta samurtasun handiz hitz egiten duen ekoizpena.

Gure herrialdeko hiru aktore handi, Àngels Gonyalons , Sara Espígul eta Sara Diego protagonistak dira produkzioan, egun batean bularrean... korapilo bat aurkitzen duten hiru emakume oso ezberdinen larruan jarriz. Rosak, berrogeita hamabost urte ditu, balorazio oneko irratsaio bat egiten du, izaera duen emakume ironikoa da. Àgata, berrogei urte inguru dituena, erizain lanetan aritzen da ospitale batean, zuhurra eta sentibera da. Carol, oraindik hogeita hamar urte ez dituena, ez dago oso bideratua profesionalki, eta zuzena eta inhibiziorik gabea da. Zerikusirik ez duten baina 180 graduko buelta emango duten hiru bizitza.

'Emakumeak irratia' ere ikusi ahal izango da Teatre de Salt-en otsailaren 1ean eta 2an. Ondoren, Katalunian zehar bira bat hasiko da, lanak Cerdanyola, Cardedeu, Igualada, Banyoles, Argentona, Vic edo, Balear Uharteetan, Manacor bezalako hamabost herritara eramango dituena. Horrez gain, martxoaren 22an Bartzelonara helduko da ekoizpena eta bertan Villarroel antzokian izango da maiatzaren 11ra arte.

Cristina Clemente egileak azaldu duenez, lana idazteko bularreko minbizia izan zuten zortzi emakumerekin harremanetan jarri zen. Emakume hauek elkarte baten bidez ezagutu ziren eta zortziak oso desberdinak ziren gaixotasuna komunean zuten gauza bakarra. Clementeren esanetan, “hau egin nuenean, zerbaitek atentzioa eman zidan benetan: haien arteko harremanak, gaixotasunaz nola hitz egiten zuten, niretzat tabua zen mundu bat nola partekatzen zuten, nolabaiteko beldurra eta baita aurreiritzi batzuk ere. Hau eszenatokian jartzea beharrezkoa dela eta ederra ere izan daitekeela uste dut. Iluntasunean, edertasuna ere egon daitekeelako. Eta umorea. Lau ordu baino gehiagoz eurekin izan nuen lehen solasaldian, emozio eta negar momentuak izan ziren, beldurrez hitz egiten zutenak, itxaropenez betetako uneak, haien arteko konplizitatez eta baita gogoz barre egiten zuten uneak ere ? Nire lehen premisa minbizia pairatzen zuten emakume horien arteko adiskidetasunari buruzko istorio bat idaztea izan zen. Baina argi dute: Ez, sortu zen adiskidetasunak ez du gaixotasuna konpentsatzen».