Joxerra Melguizo: tailerra erresistentzia poetiko gisa

Joxerra Melguizoren 'Refugios-Diarios (Lerro Galduak)' tailerraren kartografia poetiko gisa defini daiteke, eguneroko jardun artistikoaren zintzotasunean murgiltzea. Melguizok trazuez, ikurrez eta hondakin materialaren poetika berezi batean egindako eguneroko bisual batean eraldatzen du bere lana. Bertan, artistak bere esperientzia intimoa eta bere tailerreko lanaren oihartzuna trazatu nahi du, forma abstraktuetan, koloretan eta irudi zatietan zabaltzen dena.

Otsailaren 9ra arte, Gasteizko Artium Museoan, Melguizoren azken sorkuntza-hamarkadan zehar egindako bidaia hau prozesuarekiko duen obsesioaren kartografia gisa antolatu da. Erakusketaren erdigunea mahai baten gainean ia mila marrazki eta koadroz osatutako horma-instalazio ikusgarria da. Ia 30 metro luze eta lau metroko altuera duen horma-irudi honek mapa gisa funtzionatzen du, non obra bakoitza, kokapen lineal bati jarraitu beharrean, ahaidetasun emozional eta narratibo esplizitu gabekoek kokatzen duten.

Erakusketa proposamen honen jatorria Melguizok 2019an museoak gonbidatuta bere lanari buruz hitz egiteko eman zuen hitzaldi batean aurki daiteke. Oraingo hartan, artistak kontatu zuen nola egoera pertsonal batzuek tailerrean zuen egunerokotasunetik urrundu zuten, ia lau urte iraun zuen nahigabeko etenaldia. Aktibitaterik gabeko aldi hori sortzeko beharra ezinbesteko batek hautsi zuen, prozesu artistikoaren bidez bizirik sentitzeko. Jardunaldiaren amaieran, Melguizok denbora horretan pilatutako marrazkien eta oharren koadernoak erakutsi zizkien ikusleei, eta mahai-margo sorta handi batekin batera, egunkari bisual moduko bat iradokitzen zuen: ikurrez egindako hizkuntza propioa, koloreari eta lerroari buruzko esplorazioak eta hausnarketak.

'La medida del espacio III', Joxerra Melguizo (1997-2004)

Praktikatik, Melguizok lan bat baino udareari jarraitzeko zerbait eraikitzen ari zela zirudien; artea egiteko zereginean jarraitzeko aukera ematen zion metodo bat sortu zuen. Perfekzio formal baten atzetik urrun, bere eguneroko bizitzako pasarteak dokumentatzen hasi zen, baita haiekin batera zihoazen sentimenduak eta sinboloak ere.

Erakusketak funtsezko pieza bat ere jasotzen du, "La medida del espacio III", zeinetan Melguizok natura gizakiaren neurketari aurre egiten dion. Horrez gain, desagertutako CM2 espazioko artxiboko objektuen aukeraketa bat aurkezten da, artistak 90eko hamarkadan Carmen López Castillo eta Emilio Melguizoren lankidetzarekin abiatutako proiektua. CM2 galeria bat baino askoz gehiago zen: konspirazio kolektiboaren espazioa zen, Gasteizko arte garaikideko proposamen berrien topagunea.

Bere ibilbidean zehar, Melguizok arte-sistemako botere-egiturei zalantzan jartzen dien ahots paregabea finkatu du, bai instituzioetan bai gizarte-arloan, estetika eta konpromiso soziala batuz. Bere koadro handietako batean, Melguizok Paul Simonon The Clash-eko baxu-jotzailearen irudi ikonikoa omentzen du bere baxua txikitzen New York Palladium-en. Erreferentzia hori asmoen adierazpen bilakatzen da: bere artea errebeldia ekintza bat ere bada, interpelazio sozial eta politikoa, Oteiza, Beuys eta Euskal Herriko lehen punk-en oihartzunetan oihartzuna aurkitzen duena.

Melguizoren lanak tailerrera itzultzea proposatzen du erresistentzia gune gisa, aterpe pertsonal gisa non sorkuntza bizirauteko eta ezarritako ordena zalantzan jartzeko modu bilakatzen den.

Cartells, arxiu de la galeria CM2.